Propozycja.

--------------------------------------------------
Note added at 10 mins (2020-04-17 20:33:19 GMT)
--------------------------------------------------

Najlepszą ilustracją takiego procesu na gruncie literatury polskiej jest przekład Winnie
the Pooh Alana Alexandra Milne’a dokonany przez Monikę Adamczyk, poprzez który
tłumaczka chciała w dużo wierniejszy niż Irena Tuwim sposób oddać przygody pluszowego
misia. Krytyka tego tłumaczenia była druzgocąca9
, bowiem czytelnikom przekładu o wiele
bardziej podobał się udomowiony przez Tuwim Kubuś Puchatek10
, przystosowany do
polskich norm dla literatury dziecięcej, niż lojalniejsza wobec autora oryginału i jego kultury
Fredzia Phi Phi11. Nieważne było, że przekład Adamczyk był wierny wobec pierwowzoru –
dla odbiorców istotniejsza okazała się lojalność wobec norm kultury docelowej, do których
Tuwim tak bardzo dostroiła swoje tłumaczenie, iż stało się przekładem kanonicznym –
zakorzenionym w świadomości czytelników do tego stopnia, iż traktują je jak tekst napisany
od razu w swoim ojczystym języku i do niego, a nie do oryginału, odnoszą inne tłumaczenia
książki o małym misiu12
. Sprawę tą najlepiej podsumowała Monika Woźniak13:
Czytelnicze protesty i zajadłe ataki na Fredzię Phi-Phi w przeważającej części wynikały nie tyle z obiektywnej
analizy nowej propozycji przekładowej, ile z odebrania jej jako próby odbrązowienia poprzedniej wersji,
szargania świętości narodowej. Dla wielbicieli Kubusia i Prosiaczka, przerzucających się cytatami z książki w
codziennych rozmowach, kojarzących książkę z najmilszymi wspomnieniami dzieciństwa, alternatywna wersja
była nie tylko niepotrzebna, ale wręcz bluźniercza.
http://www.etykaslowa.edu.pl/wp-content/uploads/2017/12/Loja...