Sevgili Günlük

Sadan Oz wrote:

Sonunda korktuğum başıma geldi sevgili günlük: Bunamaya başladım. Meslektaşlarım farklı bir forum başlığı altında bu işler yüzünden hastalanmaktan, iş yapamaz hale gelmekten bahsediyorlar. Daha beteri var günlük, hatırlayamaz hale gelmek.

Ne zaman başladı bilemem (bu saatten sonra normal de zaten onu bunu bilemeyişim) ama belirtiler çok bariz günlük.
Özellikle son günlerde kelimeleri karıştıracak kadar kafamın dağılması (yere düşen yastığı gösterip “sandalyeyi kaldırın” deyişim falan), dün ne yediğimi bilemeyişim, ancak buna karşın takribi 30 yıllık anıların zihnimde bir anda tüm berraklığıyla yanıp sönerek beni hayrete düşürmesi, yeni bir dönemin başlangıcını işaret ediyor benim için.
Hem, nasıl da lüzumsuz anılar günlük, anlatamam!
Çocukluğumda evimize sık sık gelen, nereden tanıştığımızı aile büyüklerinin de tam izah edemediği bir geveze ihtiyarın torunundan “yavrumun yavrusu, yarısı yılan yavrusu” şeklinde bahsedişi karşısında duyduğum korkulu iç kararmasını, mahalle bakkalı kadının peynir kesip paketledikten sonra parmaklarına bulaşan peyniri müthiş bir cıklama sesiyle ve hep aynı törensi havayla yalayıp yutmasını, Erdek’te yazın en sıcak zamanı, belinde sopa, mamçaka, bıçak falan, Allah ne verdiyse taşıyabilmek için terleye terleye montla gezen Nazi reenkarnasyonu sarı oğlanı ve her nevi saçma şeyi hafızam deşip deşip çıkarıyor karşıma. Demek yapması gereken işleri boşlamaya, belli ki teklemeye başladı günlük.
Yavaş yavaş anlıyorum ki, yaşlanmak epey epey hüzünlü bir yolculukmuş günlük. Gençlik dönemine damgasını vuran hoyratlık yerini acı, derin ve mütebessim bir teslimiyete bırakıyor.
Meğer o tebessüm, her şeyi anlamışlığın yanı sıra bir unutmuşluğun ve çocukluğa dönüşün işaretiymiş.

Atilla İlhan’ın “İhtiyarlar Balladı”ndaki dizeleri çok fena günlük:

bir pencere açılsa unutulmuş şarkılar
çocuk bahçelerinden nasıl yankılanırlar
kalkan her vapurda giden bir yolcu var
gönderilen her mektup onları götürür
idam mahkumlarıdır aslında ihtiyarlar

Kendi müstakbel mevkiimi sağlama almak için, diyorum ki, idam mahkumları olabilir ihtiyarlar, ancak öyle veya böyle, dünyaya karşı tek başına verilmiş bir savaşın da şanlı gazileridirler.
Bir bunağa kızmayınız, alay da etmeyiniz. Hafızası, bir büyük arşivin tozlu yığınları arasında kaybolmuş, başa dönmeye çalışan bir ağır işçidir o. Hatırlasın hatırlamasın, arkadan gelenlere anlatacak bir sürü şeyi vardır: Gençlik döneminden şahane bir gülüş, orta yaşlarından dört başı mamur bir yaşam kaygısı, bir güzel güneş ışığı…

Sen de kusura bakma günlük, epey ara verdim. Yine yazarım, merak etme. Seni henüz unutmadım.

Bu tür şeyler tıbbi konulardır.
...
Yani eski türk filimlerinde dedikleri gibi "Şiz neden bahşediyorşunuz be kuzum?"

Sadan Oz wrote:




Sevgili günlük, hayat hazin olduğu kadar enteresan bir şeymiş. Yaşadığım şeylerden anladığım bir şey varsa budur.

Sadan Oz wrote:




Sevgili günlük, hayat hazin olduğu kadar enteresan bir şeymiş. Yaşadığım şeylerden anladığım bir şey varsa budur.

Sadan Oz wrote:

Kırk sene öncesi:


Uploaded with ImageShack.us