A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Една од темите низ годините, особено во развиениот свет, што на луѓето им е потребна тишина која не можат да ја најдат. Бучавата од сообраќајот, непрестаното звонење на телефоните, дигиталните пораки во автобусите и возовите, вревата од телевизорите, дури и во празните канцеларии,претставуваат една бескрајна низа и вознемирување. Луѓето се исцрпуваат себеси со врева и непрестано се борат за спротивното- било да е тоа во дивината, на широкиот океан или на некое мирно место, посветени на тишината и концентрацијата. Алан Корбин, професор по историја, пишува од неговото мирно катче во Сорбона и Ерлин Кеги, истражувач од Норвешка,од неговите спомени од зафрлениот Антартик, каде и двајцата се обиделе да се одмораат. Но сепак, како што г-дин Корбин наведува во „Историјата на тишината“, веројатно не постои повеќе врева како што имало порано. Пред појавата на пнеуматските гуми,градските улици биле полни со заглушувачкo тропање од тркалата обложени со метални обрачи и тропањето на коњските копита по каменот.Пред доброволното раздвојување со мобилните телефони, автобусите и возовите комуницирале со звонење.Продавачите на весниците не ги оставале нивните производи на безличен куп, туку ги рекламирале на највисок глас, како што правеле и продавачите на цреши, темјанушки или свежи сардини.Театарот и операта биле еден хаос од џагор и надвикување. Дури и на село, селаните пееле за време на напорната работа. Во денешно време тие не пеат. Она што е променето, не е толку висината на вревата, на која што истотака се жалеле во порнашените векови , туку нивото на деконцентрација, која што го зафаќа просторот кој би можел да биде исполнет со тишина. Тука загрижува еден друг парадокс, бидејќи кога тој ќе се насели во длабочината на боровота шума, во голата пустина, во ненадејно напуштената соба -тоа често пати повеќе ја потврдува непријатноста одколку неговото прифаќање.Плашлива непријатност; увото веднаш прифаќа било каков звук, било силно викање, повикот на птицата, шумолењето на лисјата, кој што ќе го спаси од неговата непозната празнина. Луѓето ја сакаат тишината , но не толку многу . |