The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | Vijftig jaar geleden keek de wereld eerbiedig, trots en verwonderd toe hoe Neil Armstrong zijn voet neerzette op de maan. "Voortaan kan de mens naar om het even welke plaats in het heelal reizen waar zijn wilskracht en zijn vernuft hem naartoe sturen," betoogde deze krant destijds. "De planeten zijn de volgende bestemming, en die zal hij eerder vroeger dan later bereiken." Niet, dus. De maanlanding was een aberratie, een doel dat geen doel was, maar een middel om aan de wereld te tonen waartoe Amerika in staat was. Eenmaal gemaakt behoefde dat punt geen herhaling. Amper 571 mensen hebben een baan om de aarde gemaakt, en sinds 1972 heeft niemand zich verder dan 500 kilometer de ruimte in gewaagd. Dat zal de komende vijftig jaar veranderen. Dalende kosten, nieuwe technologieën, Chinese en Indiase ambities en een nieuwe generatie van ondernemers kondigen spannende tijden aan. Ruimtetoerisme voor rijken en betere communicatienetwerken voor iedereen komen er zo goed als zeker aan, op lange termijn misschien mijnbouw en zelfs massatransport. De ruimte zal steeds meer een uitbreiding van de aarde worden, waar niet alleen overheden maar ook bedrijven en particulieren het speelveld betreden. Maar dat kan alleen als de wereld een rechtssysteem in het leven roept om de ruimte te besturen – in vredestijd en, mocht dat nodig zijn, in tijden van oorlog. Tot nu toe moest de ontwikkeling van de ruimte het leven op aarde vergemakkelijken. Het ging daarbij vooral om satellietcommunicatie voor radio- en tv-omroepen en navigatiesystemen. Maar er zijn twee zaken aan het veranderen. Ten eerste wakkert de geopolitiek een nieuwe impuls aan om mensen weer verder de ruimte in te sturen. China plant een maanlanding tegen 2035, de Amerikaanse president Trump wil er al tegen 2024 terugkeren. Lagere kosten maken dit machtsvertoon goedkoper dan voorheen. In hedendaagse dollars kostte de eerste maanlanding honderden miljarden, nu koop je al een kaartje voor tientallen miljarden. [ … ] De ruimte mag niet worden verheerlijkt als een soort Wilde Westen, een anarchistisch grensgebied waar de mensheid haar verleden achter zich kan laten om opnieuw met een schone lei te beginnen. De ruimte heeft goede afspraken nodig om haar belofte te kunnen waarmaken. Dat lijkt misschien veel gevraagd van een wereld die het niet eens raakt over regels voor de ondermaanse handel in staal en sojabonen. Maar zonder goede afspraken zal het – in het beste geval – nog eens vijftig jaar duren om het buitenaardse potentieel te realiseren. In het slechtste geval zal de ruimte de aardse problemen nog vergroten. |