Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | در طول سالیان متمادی، مقامات در شهر نیویورک، با اجتناب از هرگونه جنجالآفرینی، اکثرقریب به اتفاق کلیدهای کنترلی که زمانی چراغهای عبور و مرور عابران را در این شهر را فعال میداشتند را از کار انداختند. به اعتقاد ایشان، زمانسنجهای رایانهایی تقریبا همواره عملکرد بهتری از خود به نمایش گذاشتهاند. تا سال 2004، کمی بیش از 750 عدد از 3250 عدد این کلیدها همچنان به فعالیت خود ادامه دادهاند. با این وجود، شهرداری کلیدهای غیرفعال را از میان برنداشتهاست و آنها همچنان برسرجای خود استوارند—و همین مسئله باعث شدهاست که تعداد بیشماری انگشت برروی این کلیدهای فشرده شود بدون آنکه در عمل تاثیری هم داشته باشد. درابتدا، باقی گذاشتن کلیدها در محل اولیه خود به علت هزینه ایی بود که از میان برداشتن آنها تحمیل مینمود. اما بعد مشخص شده که حتی کلیدهای غیرفعال نیز ایفای نقشی را برعهده دارند. به گفتهی تال اورون-گیلاد، از دانشگاه بن گوریون واقع در شهر نگب از کشور اسرائیل، عابرانی که کلیدی را میفشارند به ندرت پیش از مشاهده چراغ سبز از خیابان عبور میکنند. او با مطالعه رفتارعابران در زمان عبورو مرور از خیابان به این نکته پی برد که افراد تمایل بیشتری به تبعیت از سامانهایی دارند که ادعا میشود برحسب دادههای ورودی آنها عمل مینماید. به گفتهی ایتان آدار، متخصص تعامل بین انسان و رایانه از دانشگاه میشیگان واقع در شهر ان آربر،کلیدهای غیرفعال یکچنین تاثیر نمادینی دارند چراکه تمایل افراد براین است که بر سامانههای تحت اختیار خود حس کنترل داشته باشند. دکتر آدار متوجه شده است که دانشجویانش معمولا در نرمافزارها تحت طراحی خود دکمه "ذخیره" قابل فشار تعبیه میکنند که عملا هیچ کاربردی ندارد مگر اطمینان بخشی به آن دسته از کاربران ناهشیاری که درهرصورت ضربههای کلیدهایشان به طرز خودکار ذخیره شدهاست. به گفتهی او میتوان به این کلیدهای نمادین به عنوان اندکی فریب خیرخواهانه نگریست که سردی نهادی دنیا ماشین را خنثی مینماید. آنچه تاکنون صحبت از آن رفت تنها بیانگر یک دیدگاه بود. اما، حداقل در زمینه عبور و مرور از خیابان، کلیدهای نمادین دربردارنده زاویه تاریکی نیز هستند.رلف ریسر، سرپرست فکتم موسسهایی واقع در شهر وین، که عوامل روانشناختی در سامانههای ترافیکی را بررسی میکند، متوجه شدهاست که آگاهی عابران از وجود بی اثر کلیدهای نمادین و نفرتی که درپی آگاهی از وجود چنین فریبی در آنها حادث میشود، اکنون دیگر مزایای آن را تحتالشعاع قرار دادهاست. |