Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Низ годините, без многу врева, власта во Њу Јорк ги онеспособи повеќето контролни копчиња кои порано ги управуваа светлата за пешаци на раскрсниците во градот. Компјутеризираните мерачи на времето, заклучиле тие, речиси секогаш работеле подобро.До 2004,помалку од 750 од вкупно 3250 такви копчиња, останаа активни.Како и да е, градската власт не ги отстрани неактивните копчиња-занемарувајќи ги залудните безбројни притискања. Во почетокот, копчињата останаа поради цената за нивно отстранување.Но се покажа дека дури и таквите неактивни копчиња ја вршат својата намена.Пешаците кои притискаат на копче е помалку веројатно да преминат пред да се појави зелениот човек, вели Тал Орон-Гилад од Универзитетот Бен Гурион во Негев, Израел.Проучувајќи го однесувањето на раскрсниците, таа забележала дека повеќето од луѓето го почитуваат системот, чиј смисол е да се грижи за нивните постапки. Неактивните копчиња ги смируваат овие луѓе, бидејќи им се допаѓа впечатокот дека го контролираат системот што го користат, вели експертот за интеракција помеѓу луѓето и компјутерите, Ејтан Адар од Универзитетот во Мичиген, Ен Арбор.Др.Адар нагласува дека неговите студенти вообичаено создаваат програма со функција “ зачувај“ која нема никакво значење освен да ги увери корисниците кои не се свесни дека нивното притискање и онака е само по себе зачувано.Сметајте го тоа , вели тој, како потег за добронамерна измама чија цел е спротивставување на очигледната бесчуствителност на светот на машините. Тоа е едното видување.Но, во најмал случај, при преминувањето на раскрсниците, невлијателните копчиња , можеби , имаат и темна страна.Ралф Рајзер, раководителот на ФАКТУМ , институт од Виена кој ги проучува психолошките фактори во сообраќајот , смета дека свесноста на пешаците за нивно постоење и следствено , лутењето поради измамата, сега преовладуваат над корисноста. |