Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | طی سالها، مسئولان شهر نیویورک اکثر دکمههای کنترل چراغهای راهنمایی شهر را بدون اطلاعرسانی گسترده غیرفعال کردند. آنها به این نتیجه رسیده بودند که تایمرهای کامپیوتری تقریباً همیشه بهتر کار میکنند. تا سال ۲۰۰۴، کمتر از ۷۵۰ دکمه از ۳۲۵۰ دکمه هنوز فعال مانده بود. اما شهرداری دکمههای غیرفعال را برنداشت؛ دکمههایی که انگشتهای بیشماری را برای فشار دادن عبث به سوی خود میکشانْد. در ابتدا هزینۀ برداشتن دکمهها بود که موجب باقی ماندنشان شد. اما بعداً معلوم شد که حتی دکمههای غیرفعال هم کارکردی دارند. به گفته دکتر تال اورون گیلاد از دانشگاه بن گوریون نِگِب در اسرائیل، عابرانی که دکمهای را فشار میدهند کمتر احتمال دارد که قبل از پدیدار شدن آدمک سبزرنگ چراغ از خیابان عبور کنند. او با مطالعۀ رفتار عابران هنگام عبور از خیابان، خاطرنشان میکند که افراد از سیستمی که ظاهراً به درونداد آنها توجه نشان میدهد راحتتر تبعیت میکنند. به باور دکتر ایتان آدار، متخصص تعامل انسان و رایانه در دانشگاه میشیگان، ان آربر، دکمههای غیرفعال نوعی اثر دلخوشکننده ایجاد میکنند؛ چون مردم دوست دارند حس کنند که سیستم مورد استفادهشان تحت کنترل آنهاست. دکتر آدار میگوید که دانشجویانش معمولاً یک دکمۀ قابلِ کلیک «ذخیره» در نرمافزارها طراحی میکنند که هیچ کارکردی ندارد جز اطمینانبخشی به کاربرانی که از ذخیرۀ خودکار ضربههای صفحهکلید بیخبرند. به گفتۀ وی، این را باید اندکی فریبکاری مصلحتآمیز برای مقابله با بیروحی ذاتی دنیای ماشینی دانست. این یک جنبۀ ماجراست؛ اما حداقل در گذرگاههای عابر پیاده، این دکمههای دلخوشکننده ممکن است جنبۀ تاریکتری نیز داشته باشند. رالف ریسر، رئیس موسسۀ ویتنامی فاکتوم که عوامل روانشناختی در سیستمهای حمل و نقل را مطالعه میکند، معتقد است که آگاه شدن عابران از وجود این دکمهها و متعاقباً خشم آنها از این فریبکاری حالا مزایای آن را تحت الشعاع قرار میدهد. |