Świat gier komputerowych był niegdyś jednolity. W 1993 roku pojęcie gry casualowej nawet nie istniało, nie mówiąc już o przekonaniu, że strzelanka pierwszoosobowa (wtedy jeszcze bezimienny gatunek) mogłaby być uważana za hardkorowy tytuł. Byli ludzie, którzy grali w gry komputerowe i ludzie, którzy nie grali. Ci, którzy wkręcili się w golfa, Harpoon, kierki lub tekstowe gry przygodowe byli uważani za hardkorowych graczy w tym sensie, że obsesyjnie grali wyłącznie w gry z jednego, wybranego przez siebie gatunku.

Gdy Myst i płyty kompaktowe wreszcie trafiły na rynek masowy, ten ekosystem został zakłócony. Gra Myst, jak wyjaśnia Robyn Miller, była zaprojektowana z myślą o nie-graczach. To im się sprzedawała. Czasopisma dla entuzjastów jak Computer Gaming World nie mogły więcej wyznaczać trendów w branży: miliony osób, które ich nie czytały, zaczęło kupować gry. Zupełnie nowa generacja graczy. W tej sytuacji cóż mogło być bardziej oczywiste, niż rozniecenie konfliktu „my kontra oni”, który prawdę mówiąc, i tak już istniał.

Wielka teoria Myst głosi, że gdy gra się ukazała, hardkorowi gracze i skierowana do nich prasa zmieszali ją z błotem. Wyrzekli się jej. Nazwali pokazem slajdów. Zawiłe, idiotyczne łamigłówki; ładna grafika, ale niewiele głębi. „Krytycy i hardkorowi gracze jednomyślnie potępili grę jako pokaz slajdów, który oferował mało samej interaktywnej rozgrywki”, stwierdził Michael Wolf z PC Gamer w 2001 roku. Tego samego roku publicysta Maximum PC nazwał grę Myst „monotonnym, trudnym do rozszyfrowania i opanowania bałaganem”, a jej wtedy nowy remake, realMYST „gorzkim przypomnieniem, dlaczego prasa potraktowała oryginał tak brutalnie, gdy się ukazał”.