Ако кажам дека дека бев воодушевен од „Паразит“ од почеток до крај, ќе излажам; стилот на снимање со следење е фасцинантен. Откако гледав неколку корејски филмови за време на Корејскиот филмски фестивал во Лондон, бев запознаен со вообичаените жанрови што се користат во такви филмови, но се чинеше дека „Паразит“ им пркоси на сите! „Паразит“ е комедија на некој ексцентричен начин, исто и трилер, ги опфаќа класните поделби, а меѓу другите жанрови отсликува семејна приказна и затоа е филм за секое годиште.

„Паразит“ навистина заслужува да се гледа во кино за да ги цениме неговите нијанси и стилската кинематографија. Да резимираме, за да се избегнат спојлери, „Паразит“ ги раскажува интеракциите на семејството Парк со Ким, невработеното семејство, чиишто спротивставени светови се судруваат со долгорочни последици.

[...]Бонг Џун-Хо успева да го привлече интересот на публиката со силно осветлени кадри заедно со ефективно користење на внатрешниот простор, а изненадувачки е тоа дека по целиот филм од 2 часа и 12 минути може да се забележи како повеќето сцени се одвиваат дома кај семејството Парк. Секојдневните случувања од домашниот живот се прикажани од фасцинантна перспектива, што го истакнува осетот на Бонг Џун-Хо за нештата. Полека се гради приказната, но ќе уживате во неговата убавина и остроумност, бидејќи „Паразит“ најпрвин ќе ве увери дека се однесува на само на едно ниво, но всушност е повеќеслоен, прикажувајќи го социјалниот реализам со доза емпатија и патос.

Актерите примамуваат да ги гледаш, секое движење на лицето и секое дејство е нагласено, дури и самото одење нагоре или надолу по скалила пренесува скриено значење фрагмантирано од камерата. Ефикасното користење на просторот со необични агли на камерата и драматични временски услови создава чувство на немир кое дополнително се зголемува. Има нешто надреално во „Паразит“, што музиката го нагласува, а филмот дополнително опфаќа елементи од апсурдот толку генијално обсмислени што е вистинска кинематографска магија. Очигледната мистериозност на „Паразит“ сигурно ќе ве држи приковани и не би била нешто непознато во зоната на самракот во кинематографијата.

Актерите се многу импресивни и внесуваат длабочина и поврзаност во нивните улоги додека изгледаат извонредно и без многу напор. Кога Ки-Ву и Ки-Јеонг Ким работеа во домот на фамилијата Парк како приватни учители со сигурност го отелотворуваат овој необичен, скромен авторитет што создава аура на мистика со неискажаните, речиси митски применети техники на учителствување. Актерите Парк Со-Дам и Чои Ву-Сик, како и Ки-Ву и Ки-Јеонг едноставно пленат во различните насоки што ги следи „Паразит“, а изведбата ја сносуваат со леснотија, поканувајќи ја публиката да биде на нивна страна.

[...]„Паразит“ е извонредно дело на исклучително вешта кинематографија, филм што мора да се гледа, и затоа со нетрпение очекувам повторно да го гледам филмот на премиeрното прикажување во ОК.